Een nieuw artikel!
Maar waar ga ik het over hebben?
Geen tijd en geen ruimte om erover na te denken, laat staan om iets op te schrijven.
Ik baal van de (gezellige) hectiek van de afgelopen weken, maar vooral van het feit dat ik dat artikel nog moet schrijven.
Stress en frustratie!
De inspiratie voor dit artikel haal ik deze keer uit mijn zoontje.
Mijn fantastische Boeffie, alweer 11 jaar oud.
Een kopietje van mij qua karakter, en dus ook een enorme spiegel. Alles waar hij tegenaan loopt, kom ik zelf ook tegen.
Alles wat ik hem hoop te leren, probeer ik elke dag steeds bewuster toe te passen in mijn eigen leven.
Boeffie was deze week gefrustreerd door het gedrag van een klasgenootje.
Die lette overal op wat hij deed, maakte overal opmerkingen over, haalde oude koeien uit de sloot, en wilde niet luisteren naar Boeffie’s veelvuldige verzoek om hem met rust te laten.
Eenmaal thuis heb ik hem zijn verhaal laten doen, en hij riep uit:
“Mijn focus en plezier worden elke dag door dat klasgenootje verpest!”
Oké. Het is natuurlijk heel vervelend dat het zo voelt.
Maar… is dat ook daadwerkelijk zo?
Ik leg dingen graag uit met behulp van voorbeelden die losstaan van de situatie op dat moment.
Zo neem ik niet alleen de bijbehorende emoties weg, maar creëer ik ook meteen een andere “point of view.”
Een voorbeeld dat ik hem gaf:
Weet je nog, toen je steeds weer terugging naar hetzelfde groepje jongens op het schoolplein? En je steeds boos en gefrustreerd terug de klas in ging, om vervolgens ook thuis vol tegenzin over de volgende schooldag te praten? Jij koos ervoor om die jongens op te zoeken, terwijl dat niet hoefde. Wiens verantwoordelijkheid was het dan dat je steeds weer boos en gefrustreerd raakte?
Of een cliché voorbeeld:
Een schip zinkt niet door water op zich.
Een schip zinkt pas als er een gat in de romp zit en het water naar binnen stroomt.
Als je dat gat dichtmaakt en het water overboord gooit, is er niets aan de hand.
Maar als je blijft klagen over dat gat en het binnenstromende water, zonder er iets aan te doen?
Wiens verantwoordelijkheid is het dan dat het schip uiteindelijk zinkt?
Nog een voorbeeld:
Stel, je wordt gebeten door een slang.
Je blijft je maar afvragen waarom die slang nou jou moest bijten.
Maar ondertussen verzorg je de wond niet, en het gif blijft zich verspreiden. Wiens verantwoordelijkheid is het dan dat je ziek wordt?
Of dit:
Als iemand jou een (negatief) cadeautje geeft dat je eigenlijk niet wilt aannemen, maar je doet het toch…
Van wie is dat cadeautje dan?
Precies: nu is het van jou.
Wiens verantwoordelijkheid is het dan dat je nu opgescheept zit met iets wat je helemaal niet wilde?
Op de vraag “Wiens verantwoordelijkheid is het?” is het antwoord simpel: jouw eigen verantwoordelijkheid.
Misschien is “schuld” hier niet het juiste woord. “Verantwoordelijkheid” past beter.
De les die ik Boeffie probeerde te leren, is namelijk: je bent zelf verantwoordelijk voor hoe je omgaat met alles wat er op jouw pad komt.
Je hebt niet altijd invloed op wat er in je leven gebeurt, of op hoe anderen op jou reageren.
Maar je hebt wél altijd invloed op de keuzes die je maakt.
Ik had dus geen tijd en geen ruimte om te bedenken waar een nieuw artikel over zou kunnen gaan.
Ik baalde van de hectiek van de afgelopen weken en het feit dat dat artikel nog geschreven moest worden.
Stress en frustratie!
Maar toen dacht ik terug aan het gesprek met Boeffie.
Ik haalde daar niet alleen inspiratie voor dit artikel uit, maar ook de les. Ik maakte bewuste keuzes.
In plaats van te blijven balen en niks op papier te krijgen, nam ik de tijd, zette mijn agenda stil en besloot bewust wat ik hier met jullie wilde delen.
Boeffie heeft deze week geleerd over verantwoordelijkheid nemen en bewuste keuzes maken.
En ikzelf ook.
Ik hoop dat jij als lezer ook wordt geïnspireerd om vaker bewuste keuzes te maken en verantwoordelijkheid te nemen over jouw eigen leven. Maar mocht je dit artikel toch maar niks vinden?
Meld het dan even!
Dan neem ik dat (negatieve) cadeautje mooi niet aan. 😉
- Foto & Artikel : Dennis Abrahams
Reactie plaatsen
Reacties